فصل سرد

سخت بود تنهایی برای زنی که تاجی از عشق بر سر داشت دانه های برف روی گونه هایش ابرهای سیاه روی پلکهایش  و حریر هوس بر اندامش سخت بود تصور مردی که برای همیشه میرفت  

بدبختی اینطوریها هم که میگن نیست . آدم یه صبح از خواب پا میشه و میبینه بدبخته بدبخته.مثل آبله مرغون میمونه  دون دون میشی و همه ازت فرار میکنن. باهات تماس میگیرن و احوالت رو میپرسن ولی میترسن لمست کنن.بهت امیدواری میدن که یه دوره داره تموم میشه و دیگه سراغت نمیاد.هرچقدر سنت کمتر باشه درد و  عوارضش کمتره. اینطوری بود که منم یه روز صبح که از خواب پاشدم با انبوهی از دونه های ریزو دشت تو صورتم مواجه شدم. الان چند ساله که همه باهام تماس میگیرن و دلداریم میدن. انواع و اقسام داروها رو هم برام تجویز کردن اما بی فایده است.خدا لعنت کنه هرکی رو که اینو به من انتقال داد.    

بخوانم روسپی  بنامم هرز دستانت را بر عریانی روزهایم بکش باردار لحظه ایی خواهم بود که به پشیمانی چشمها خیره مانده است فرسوده تر از زمین  "بی سرزمین تر از باد"    

چه زود بود شکست چه تلخ بود زندگی بیش از اینم آزار نده تولدی در راه است  سخت عجیب شادی آفرین به وقت تنهایی زنی خواهم بود  به وقت تو  به وقت هیچکسی به دانه های گندم ریخته در دامنم  زنی خواهم بود تلخ دست نیافتنی تنها کودکانم شکفته می شوند  کودکان صبر کودکان ترس جام به جام شراب تلخ خواهم خورد فراموشی را قی خواهم کرد تورا خاطره چه کسی مرا از دستهایت دزدید چه کسی دستهایت را  در کوچه هایی که به هیچ به تو به رویاهای من میرسند چه کسی مسلوبم کرد دیشب را هر شب را به اندوه سرنوشت خواهم بخشید مرا با دخترکان روستایی با روسپیان شهری با مادران جنگ تصور کن &nbs...

من میترسم از باورهای دور من میترسم از مردی که بالبخند می آید من میترسم از دستی که خط مورب لبهایم را لمس خواهد کرد بگو گنجشکها را با کدامین اسلحه خواهی زد غرق در خون  غرق در من  غرق در نفرت تو از پرواز بگو چطور شاهین سکوت را بر شانه ام می نشانی هنگامه ی عریانی چلچله ها من می ترسم تنت بوی کافور مرگ میدهد در هوس...       ...

...

...