فصل سرد

به دنبالت خواهم گشت  روزی جایی شاید بهار شاید زیر درختان درهم فرورفته میدان نور یا کنار ساحل متل قو تمام روزها را خواهم گشت            ...

به دنبالت خواهم گشت روزی جایی شاید بهار شاید زیر درختان درهم فرورفته میدان نور یا کنار ساحل متل قو تمام روزها را خواهم گشت ...

...

...

تو به من خندیدی و نمی دانستی؛ من به چه دلهره از باغچۀ همسایه سیب را دزدیدم؛ باغبان از پی من تند دوید؛ سیب را دست تو دید؛ غضب آلود به من کرد نگاه؛ سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک؛ و تو رفتی و هنوز؛ سال هاست که در گوش من آرام آرام؛ خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم؛ و من اندیشه کنان غرق در این پندارم؛ که چرا باغچۀ کوچک ما سیب نداشت؛ بچه ها مامانتون عاشق این شعر بود زمان نوجوونی اش ......           پاسخ فروغ: من به تو خندیدم؛ چون که می دانستم؛ تو به چه دلهره از باغچۀ همسایه سیب را دزدیدی؛ پدرم از پی تو تند دوید؛ و نمی د...

تو به من خندیدی و نمی دانستی؛ من به چه دلهره از باغچۀ همسایه سیب را دزدیدم؛ باغبان از پی من تند دوید؛ سیب را دست تو دید؛ غضب آلود به من کرد نگاه؛ سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک؛ و تو رفتی و هنوز؛ سال هاست که در گوش من آرام آرام؛ خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم؛ و من اندیشه کنان غرق در این پندارم؛ که چرا باغچۀ کوچک ما سیب نداشت؛ بچه ها مامانتون عاشق این شعر بود زمان نوجوونی اش ...... پاسخ فروغ: من به تو خندیدم؛ چون که می دانستم؛ تو به چه دلهره از باغچۀ همسایه سیب را دزدیدی؛ پدرم از پی تو تند دوید؛ و نمی دانستی باغبان باغچۀ همس...

در سکوتی عمیق صدای خنده ای می آید  صدای خنده خس داری که می هراساندم از آینده آینده وحشت را در میان مژه هایم به گردش در می آورد از تمامیتش می ترسم می ترسم از تنهایی  می ترسم که مادر نباشد می ترسم از پیری می ترسم از رها شدن  آینده نزدیک آینده دور  تصوراتم به دوردستها گره می خورد من و یک صندلی کهنه یک خانه اجاره ای یک کمر خمیده و مردی که در جوانی جایش گذاشته ام من از آینده دور می ترسم   ...

در سکوتی عمیق صدای خنده ای می آید صدای خنده خس داری که می هراساندم از آینده آینده وحشت را در میان مژه هایم به گردش در می آورد از تمامیتش می ترسم می ترسم از تنهایی می ترسم که مادر نباشد می ترسم از پیری می ترسم از رها شدن آینده نزدیک آینده دور تصوراتم به دوردستها گره می خورد من و یک صندلی کهنه یک خانه اجاره ای یک کمر خمیده و مردی که در جوانی جایش گذاشته ام من از آینده دور می ترسم ...

چه ساده عبور میکنیم  دیروز زنی مرد از تنهایی مرد  دیروز در باور ما  زنی عاجزانه فریاد زد مرا به زیر خروارها خاک نبرید  همه گفتند زندگی را دوست داشت همه به تمسخر گفتند هشتاد و پنج سال کافی بود باید می مرد روزها تلاش کرد با چشمان نیمه بسته با بدنی که دیگر توان نداشت دستگاهها کشیده شد فرزندان آمدند نوه ها و فامیل .... از قبل برایش سوگواری کردند  از قبل گورش را آماده کردند از قبل مرد زنی که زندگی را دوست داشت..... ...